Pod rządami Karczewskich i Bielawskich Bracia Jan i Franciszek Karczewscy uzyskali dla Karczewa prawa miejskie. Oni byli jego właścicielami. Jan, dziedzic na Karczewie i  Dąbrówce, pozostawił po sobie z żony Barbary z Duckich dwie córki, z  których Anna wyszła za Tomasza Sufczyńskiego, a Elżbieta została żoną Wawrzyńca Sobiekurskiego, oraz czterech synów. Sebastian ożenił się z  Anną Mlądzką i był w posiadaniu Jabłonny. Stanisław w 1571 poślubił Katarzynę Lasocką, córkę Piotra, dziedzica Śniadkowa Górnego i  jednocześnie dworzanina królewskiego. Wraz z żoną był współwłaścicielem (wspólnie z Mlądzkimi) Wólki Mlądzkiej. Własnością Jakuba Karczewskiego, żonatego z Małgorzatą Dybowską, była Wola Ducka. Ostatni z synów - Franciszek - dziedziczył po ojcu na Karczewie. Do Karczewskich należało także Wawrzyńczewo, czyli Glinianka, i pobliska wieś Czarnówka.

Z kolei po bracie Jana, Franciszku, żonatego z Małgorzatą Ducką i  dziedzicu na Karczewie i Miedzechowie, pozostał syn Jan, właściciel Jabłonny i jednocześnie podczaszy czerski (1580), żonaty z Zofią Boglewską, chorążanką warszawską. Po tym to Janie pozostały trzy córki, z których jedna wyszła za Baltazara Walbacha oraz synowie Jan i  Stanisław. Z tych ostatnich Jan, żonaty z Anną Odrzywolską, był dziedzicem na Karczewie (1598). Jak widać między Karczewskimi i  właścicielami pobliskich dóbr zachodziły związki małżeńskie w wyniku których dochodziło potem do podziałów posiadłości. Dlatego w tym okresie również dziedzicem części Karczewa i Dudki był Jan Bielawski, a  potem jego syn Maciej. Jan Karczewski miał z Anny Odrzywolskiej syna Władysława po którym córka Wiktoria, która wyszła za Waleriana Oborskiego, oraz synowie - Jan, Samuel i Zygmunt. Jan podpisał elekcję Jana III Sobieskiego (1674) a sumy z Karczewa zapisał Karmelitom Bosym w  Warszawie.

Za Karczewskich rozwój Karczewa zahamował wielki pożar w 1577 r., który spowodował takie zniszczenie, że mieszkańcy miasta zostali zwolnieni na kilka lat od podatków. Akt ten przyczynił się do szybszej odbudowy domostw a także do rozwoju rzemiosła i handlu. Jak zanotowały kroniki, Karczew wówczas, położony na skraju puszczy, która ciągnęła się od Osiecka wzdłuż brzegu Wisły aż do Narwi, posiadał jeszcze niewielką liczbę mieszkańców. Bielawscy i Karczewscy, wspólni właściciele Karczewa często się procesowali, sprawy majątkowe starali się uporządkować sądownie. W 1605 r. Adrian Karczewski, syn Franciszka a  wnuk Jana, ożenił się z Dorotą z Bielawskich co regulowało w  pewnym stopniu sprawy sporne. Drogą kupna, części na Karczewie przechodzą na inne rody. W 1605 Marcin Karczewski, syn Jana sprzedał swoją część na Karczewie, Otwocku i Zagrobach Siennickiemu, którą prawdopodobnie w  1618 r. nabył z kolei Wojciech Gliniecki. Wnuk ostatniego Glinieckiego, Tomasz, swoje posiadłości, w tym i na Karczewie, odstąpił Franciszkowi Bielińskiemu, zasłużonemu w wojnach pułkownikowi króla Jana Kazimierza.